Een mens moet met zijn tijd meegaan. Om te voorkomen dat ik inkak, heb ik me onlangs een elektrische tandenborstel aangeschaft. Slinkse zakenlui en gehaaide reclamejongens — gerugsteund door de wetenschap — beweren immers dat zo’n toestel zich garant stelt voor poetsbeurten zonder weerga. Bij mij bestaat daaromtrent toch enige twijfel. Het bijna poeslieve gestreel van zo’n schommelstok weegt volgens mij niet op tegen de robuuste, ja zelfs bijna brutale manier waarop ik een ordinaire borstel over het glazuur van mijn gebit jaag.
Ik heb voor een Oral-B gekozen. Dat schijnt het neusje van de zalm te zijn, al moet ik bekennen dat ik de naam niet echt geschikt vind voor een apparaat dat bevorderlijk is voor de hygiëne. Het woordje ‘oraal’ doet me denken aan gezondheidsproblemen en de daarmee gepaard gaande bijsluiters van medicamenten, of ook nog aan een seksuele bedrijvigheid, die ik allicht niet nader hoef te omschrijven. Maar goed, het machientje heet Oral-B en daar moet ik het mee doen …
… en daar doe ik het dus mee. Ik heb even moeten wennen aan dat zoemende en vibrerende ding, maar alles went, behalve hangen. Er is echter iets dat groot misnoegen bij me opwekt. Als ik na het poetsen met mijn bek vol schuim sta en die borstel het zwijgen wil opleggen, bevindt het schakelaartje dat ik daarvoor moet bedienen zich buiten mijn gezichtsveld. Ik slaag er vooralsnog niet in het op de tast te 
vinden en ben derhalve genoodzaakt het zaakje uit mijn mond te verwijderen terwijl het nog volop trilt. Dat heeft zo zijn gevolgen. Minuscule spatjes tandpasta kiezen vrolijk de vrijheid, vliegen rond als distelpluizen en strijken neer op de spiegel, de wastafel, het schap en zelfs op mijn borst. Dat is geen onoverkomelijk probleem, want met water en een vod kan men veel bereiken.
Ik ben echter iemand die meerdere keren per dag tanden poetst. ’s Morgens en ’s avonds doe ik dat met manhaftig ontbloot torso, maar na het middageten draag ik dus wel een hemd of een trui en dan zitten die steevast onder witte, moeilijk te verwijderen vlekjes. Wat moet ik daar nu mee? Ik ben heus niet van plan om me telkens uit te kleden als ik mijn bijters een beurt wil geven. Voorlopig beperk ik het elektrisch geklooi tot de naaktsessies en neem ik gedurende de dag mijn toevlucht tot een ouderwetse, handbediende borstel.
Ondertussen blijf ik natuurlijk oefenen om blindelings dat schakelaartje te vinden.
