Hoewel er Nederlandse uitdrukkingen voor bestaan — naar hartenlust; naar willekeur; naar believen — nemen Vlamingen nog altijd liever het Franse equivalent in de mond: à volonté. Je kan het voor van alles en nog wat gebruiken en dat doen wij dan ook, omdat we nu eenmaal bourgondiërs zijn.
Een bourgondiër is volgens Van Dale een joyeus, zwierig en uitbundig mens, die geniet van het leven en van voedsel en drank. Het is de Vlaming op het lijf geschreven en ten voeten uit. Het zal dan ook niemand verbazen dat wij de toevoeging à volonté het liefst naast spijs en lafenis zien opduiken. Voedselverstrekkende bedrijfjes zoals restaurants, bistro’s en snelbuffetten spelen handig in op deze combinatie van heb- en vraatzucht, om klanten te lokken. Mosselen, frieten, hutspot, wijn … als je een beetje om je heen kijkt, kun je het tegenwoordig allemaal à volonté krijgen.
Onlangs heb ik zelfs een nieuwe variant ontdekt. Ik liep langs een zaak waar men te eten schaft, tenminste als je niet op pauwentongetjes of andere culinaire aardigheidjes uit bent. Je kunt er niet alleen aangeklede broodjes krijgen, maar ook Italiaans bikkesement, zoals spaghetti, pizza en lasagne. Ik keek en passant even naar het bord dat men bij de ingang opgesteld had en dat met precieuze schoonschriftletters verkondigde:
Ik behoor sinds 17 februari niet meer tot de rokersgilde, maar zelfs als ik het Nicotiaanse kruid niet afgezworen had, zou ik me niet echt geroepen voelen om daar binnen te treden, teneinde de inwendige mens te versterken. Mag ik een broodje gerookte ham alstublieft? Of nee, doe me maar gerookte zalm.
