Ik was vanmorgen bij de bakker en terwijl ik daar op mijn beurt wachtte, geraakte ik danig in de ban van de kitscherig versierde, maar niettemin uitermate appetijtelijk ogende kerststronken, bij ons beter bekend als buches, die zich in de vitrinekasten ophielden.
Ach kom, dacht ik, ik doe eens even iets geks.
En toen deed ik iets geks, want ik kocht zo’n taart, hoewel ik me er terdege van bewust was dat ik die helemaal alleen zou moeten opvreten, want ik verwacht eerstdaags geen bezoek.
Toen ik niet veel later mijn boodschappen van de garage naar mijn woning bracht, scheurde de zak waarin de bakkersvrouw een aantal broodjes ondergebracht had. Toen ik inderhaast trachtte te verhinderen dat ze op de grond zouden terechtkomen, glipte de doos met de buche uit mijn handen … en die kwam met een doodsmak op de plavuizen terecht. Commentaar lijkt me overbodig. Ik zal ook nooit eens mazzelen, hè!
Waarom, zo vraag ik me af, keert het lot zich vaker tegen me, dan dat het me in verrukking brengt?
