Je let er meestal niet op, tot het je opeens in het oog springt en je het vervolgens regelmatig opmerkt. Zo gaat dat met de dingen des levens. Tegenwoordig zie ik het af en toe in een film opduiken en heel vaak in soaps, die zich grotendeels in huiselijke kringen afspelen en waar het een haast onlosmakelijk deel van het decor vormt. Ik heb het over het op tafels smeulend fruit.
Ik vind vruchten in bont groepsverband prachtig om naar te kijken. Het verbaast me geenszins dat mensen die met verve het penseel hanteren ─ de woorden verve en penseel waren heel verwonderd elkaar hier tegen te komen ─ deze voortbrengselen van de zon en de zomer graag vereeuwigen in stille ventjes … eh … ik bedoel stilleventjes. Het stille ventje penseelde met verve een stilleventje. Daar gaan we weer! Wat is onze Nederlandse taal toch een bron van vermaak!
In de buurt van Venetië, op het onooglijke eilandje Murano, heb ik ooit een fraai gecomponeerde fruitschaal van kristal gekocht: een gestroomlijnde streling voor het oog. Ik ben erin geslaagd dat melodieuze gewrocht behouden naar Vlaanderen over te brengen en sindsdien staat het te mijnent op een kast allerhande prullaria te herbergen: elastiekjes, luciferboekjes, batterijen, sleutels … ja, zelfs condooms!
Verleden week heb ik die schaal bevorderd tot pièce de milieu van mijn keukentafel en ik heb er, ten prooi aan grote opgetogenheid, een uitgebreid assortiment vruchten in ondergebracht. O, wat oogde dat fraai en decoratief! Het zag er ook allemaal echt gezond uit. En zo is het begonnen.
Nu moet ik iedere dag al dat fruit inspecteren en wat aanstalten maakt om te bederven, moet ik meteen verorberen. Gisteren was dat een kiwi, drie nectarines, een sinaasappel, twee bananen, een dozijn druiven, een handvol kersen …
Het zal dan ook niemand verbazen dat ik vandaag voortdurend hoog naar de WC moet. Ik denk dat ik die fruitschaal maar weer zal opbergen en als een soort bevlieging beschouwen.
