Gauw is dood, lang leeft nog!

In een onzalig vroeger dienden postbodes zich, weer en wind trotserend, per bepakte en bezakte vélocipède een weg door het leven te banen. Vandaag de dag beschikken de meesten van hen over een motorrijwiel, dat men in de wandeling een bromfiets noemt.

Hoewel de nieuwe brievenbesteller die bij mij aan huis komt zich ook met zo’n transportmiddel verplaatst, moet ik tegenwoordig vaak tot drie uur ’s middags op mijn correspondentie wachten. Omdat ik dat rijkelijk laat vind, steekt er af en toe een licht onbehagen in me op. Dat was ook eergisteren het geval, dus begaf ik me naar buiten toen hij zich met mijn bus onledig hield.
─”Jouw voorganger was hier altijd rond een uur of tien”, merkte ik met behoud van glimlach op.
─”Voor reclamaties moet je bij mijn bazen zijn”, kapte hij me af. “Misschien dat ze jou geloven als je zegt dat hun georoutes averechts werken. Wij spreken voor dovemansoren.”
Vervolgens gaf hij een nijdige ruk aan de gashendel van zijn rijwiel en speerde weg.

Gisterenmorgen rond een uur of negen was ik in het dorp. Daar zag ik hoe mijn postbode zijn bromfiets op de standaard hees en een kroeg binnendrentelde. Anderhalf uur later zat hij daar nog. Ik had er werkelijk geen idee van wat hij met die georoutes bedoelde, maar ik veronderstel dat die zich in dat café bevinden en dan geven ze inderdaad bijzonder veel oponthoud.

The Author