Ja zeg, gaan ze het me een beetje tegen zitten maken?
Er komt nogal wat op je af als je het slachtoffer van een ongeval bent. Dan bedoel ik niet alleen de lichamelijke ongemakken, maar vooral ook de naweeën ervan: de afhandeling van de aangelegenheid en de daarmee gepaard gaande papieren en andere rompslomp.
Ik heb inmiddels al heel veel tijd en een klein fortuin besteed aan verplaatsingen, telefoongesprekken, postzegels en wat dies meer zij om informatie door te geven, fouten recht te zetten en alles in goede banen te leiden, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ik dweil met de kraan open. Ik ben van nature een tamelijk geduldig mens, maar na de telefoontjes van vanmorgen, waaruit bleek dat er opnieuw en nog maar eens wat verkeerd gegaan is, dit keer met de uitbetaling van mijn hospitalisatieverzekering, begin ik het toch behoorlijk op mijn teringtietjes te krijgen. Ik sta nog net niet op instorten, maar ik ben toch al zo gespannen als het elastiek in mijn onderbroek.
En dan valt de herfst ook nog met bakken uit de lucht. Ach, woonde ik maar op de rand van een vulkaan.
