Ik was in de supermarkt en kocht daar een grote zak hondenbrokken van Frolic. Toen ik aan de kassa op mijn beurt wachtte, sprak de dame die achter me stond me aan:
─“Je hond zal je graag thuis zien komen”, veronderstelde ze glimlachend.
─“O, maar die zijn niet voor mijn hond”, zei ik vriendelijk. “Die zijn voor mezelf. Ik ben namelijk van plan om nog een keertje met het Frolicdieet te beginnen. Telkens als ik honger hebt, stop ik dan zo’n brok in mijn mond. Die bevatten enkel de noodzakelijke voedingsstoffen en geen overbodige rommel. Ik heb daar de vorige keer bijzonder goede resultaten mee geboekt en viel twintig kilo af, maar toen ben ik onverhoeds in het ziekenhuis op intensieve zorgen terechtgekomen.”
─“Met een vergiftiging of zo?” vroeg ze en ik zag dat iedereen in de rij aandachtig meeluisterde.
─“Nee!” Ik schuddekopte en vervolgde meewarig: “Ik zat in het midden van de straat mijn ballen te likken en toen ben ik door een auto aangereden.”
The Author
