Ik heb het er hier vrijdag nog over gehad. Omdat ik zes weken geleden danig in de versukkeling raakte en nog steeds lichamelijk benadeeld ben, dien ik voor mijn boodschappen af en toe een beroep te doen op de bereidwillige medemens. Dat loopt lang niet altijd van een leien dakje. Als ik bijvoorbeeld vraag om een bokaal mayonaise van Devos-Lemmens voor me te kopen, moeten ze niet met Calvé komen aandragen en als ik Crème Dessert van Vitalinea op mijn lijstje zet, kunnen ze me beter niet met puddinkjes van Danette proberen te paaien.
Ik weet het: ik moet niet zo zeuren en mag blij zijn dat er mensen bestaan die zich om me bekommeren, maar … eh … gebeurt het soms dat ze luisteren als ik spreek? Neen dus!
Een vriendin wipte zondagmorgen bij me binnen, al is wippen een iets te vrolijk werkwoord voor de manier waarop ze te mijnent arriveerde. Ze keutelde en ze was op weg naar het dorp. Desgewenst kon ze wat voor me meebrengen. Nou, graag hoor! Ik bestelde zes sneden gekookte natuurham en zes witte pistolets. Ze keerde terug met vijf sneden ham, want het waren zulke grote, en zes volkorenbroodjes, want die waren veel gezonder. Kijk, ik krijg daar langzamerhand goed balen, om niet te zeggen stenen kloten van, al denk ik dat ik er meesterlijk in geslaagd ben om die ergernis te verbergen, zij het niet van harte. Is het nu zo moeilijk om zich naar mijn wensen te voegen?
Ik moet eind deze week ter controle naar het ziekenhuis toe. Ik hoop de ziel uit mijn lijf dat ik daar te horen krijg dat ik mijn onderdaan opnieuw mag gebruiken. Het is welletjes geweest. Ik lust geen bruine broodjes! En geen mayonaise van Calvé! En geen puddinkjes van Danette! En zes is geen vijf! Mens toch!
