Hoe oud zou Margriet eigenlijk zijn? Volgens mij kachelt ze naar de negentig toe, maar ik ben heel slecht in het schatten van leeftijden. Ik kom af en toe bij haar aan huis, om me met haar administratieve rompslomp te bemoeien, en ik zou het haar dus rechttoe rechtaan kunnen vragen, maar dat durf ik niet. Ik heb weliswaar lak aan de etiquetteregel die bepaalt dat informeren naar het bouwjaar van een dame van grote onbeschoftheid getuigt, maar ik heb ondervonden dat mensen die niet zo piep meer zijn dikwijls de bal terugkaatsen met:
─”Hoe oud denk je dat ik ben?”
Dan gooi ik, sullemans, daar gemakkelijk tien jaar bovenop, hetgeen men me nooit in dank afneemt.
Zaterdagmorgen klampte ze me aan boord in het dorp. In tomeloze vaart verlieten de woorden haar mond, want ze bevond zich in staat van recalcitrantie. De gemeente was namelijk van plan een weg te verbreden en dientengevolge zou men een haar toebehorende rij populieren rooien. Omdat ze deze beslissing niet onweersproken wilde laten, had ze zich tot de bevoegde ambtenaar gewend, maar die poeierde haar af en zei dat ze haar bezwaren per aangetekende moest indienen. Kon ik misschien …
─”Ik kom vanmiddag eens langs”, zei ik. “Rond een uur of drie.”
Margriet overhandigde me een flard papier, waarop ze haar protest had samengevat in enkele kernachtige woorden, die ik tot een brief moest rondbreien. ‘Rattekaal’ las ik opeens.
─”Wat bedoel je met rattekaal?” vroeg ik.
─”Zo zeggen ze dat toch!” antwoordde ze. “Ik ben daar rattekaal tegen.”
Waarna ik schreef dat Margriet daar radicaal tegen was.
Toen ik klaar was, greep ze een portemonnee en ze overhandigde me met een royaal handgebaar een muntstuk van twee euro. Ik veinsde grote dankbaarheid en vertrok … Als er mij vaker zulke interessante geldbedragen te beurt vallen, zal ik ooit zo kaal als een rat op de drempel van de droevige ouderdom staan. Rattekaal dus.
