Ik kreeg telefoon van ene Axel. De examens stonden voor de deur en hij had wat moeite met de Franse taal, meer bepaald met de participe passé. Via via had hij vernomen dat ik dienaangaande bijlessen verstrekte. Mocht hij misschien een keertje langskomen en hoe diep zouden zijn ouwelui daarvoor in de beurs moeten tasten?
Samen met het correcte gebruik van de subjonctif kan het gedrag van de participe passé ten opzichte van andere zinsdelen iemand inderdaad een allemachtige hoop ongemak bezorgen. Ik weet bij benadering niet voor hoevelen ik die struikelblokken inmiddels uit de weg heb geruimd, maar ik wil ze niet te eten geven.
Gisteren verscheen Axel te mijnent. Ik voelde me vrijwel meteen onbehaaglijk bij die knaap. Hoewel hij eigenlijk te jong was voor echte verdorvenheid, beschikte hij over een kwaadaardig charisma en leek hij gevaar uit te wasemen. Bovendien bezat hij de charme van een bulldozer. Hij stond met andere woorden ongehoord bot in het leven. Telkens hij zijn mond opendeed, sprongen de kikkers eruit. Hij was kennelijk de mening toegedaan dat men met een brutale bek al een heel eind komt. Bewaar me, zeg!
We hadden er mooi weer bij, dus vestigden we ons op het terras, waar ook mijn katten zich ophielden en de luiaardsboog spanden. Terwijl de ene de energie van een gestrande kwal bleef tentoonspreiden, richtte de andere zich op en kwam poolshoogte nemen. Ze streek haar lijf langs Axels benen en die verwelkomde haar met een streling, maar plots greep hij haar bij de staart en tilde haar achterpoten op. De poes was daar niet echt blij mee. Ze draaide zich met een ruk om en nam een dreigende houding aan.
Toen hij dat nog geen minuut later herhaalde, bemoeide ik me ermee:
─”Wil je dat asjeblieft laten!” foeterde ik. “De kat vindt het niet leuk en ik evenmin.”
Toch deed hij het een derde keer … Het slachtoffer ploegde wat klauwen door de arm van haar kwelgeest en gelijk kreeg ze me daar toch een doodschop van dat sujet. Ze vloog de lucht in, bonkte iets verderop met haar kop tegen een muurtje en hield daar een bloedende muil aan over.
Nog geen minuut later stond Axel op straat en verzocht ik hem vriendelijk om nooit meer bij me in de buurt te komen. Ik hoop dat ze hem een zware onvoldoende geven voor Frans. Heb je van je leven!
