Voetstoots

Ik ben in tallieter gevallen.

De West-Vlamingen die dit lezen, weten meteen wat er met me aan de hand is. De bewoners van provincies waar andere dialecten gangbaar zijn, zullen nog even op tekst en uitleg moeten wachten, of tussendoor eventjes per Google uitwijken naar een plek op internet, waar men de betekenis van de uitdrukking onthult.

Het gebeurde eergisteren. Jullie zullen zich herinneren dat we toen een nogal wispelturige zondag beleefden, met sneeuw en andere ongemakken, die de gewone gang van zaken in niet geringe mate verstoorden. Ik had ’s morgens een vrij belangrijke afspraak in een Brugs hotel en aangezien ik een goede indruk wilde maken, ging ik daar uit de loog geborsteld heen. Nu hoort men een ernstig pak nooit te combineren met schoenen die voorzien zijn van rubberen zolen. Ik diende dus mijn comfortabele Riekers thuis te laten en mijn weergaloze, maar verraderlijke Ferragamo’s aan te trekken, die hier al eens eerder opgedoken zijn in Leuk binnenkomertje.

Zoals dat in Brugge meestal het geval is, kon ik mijn auto niet in de buurt van mijn bestemming kwijt en diende ik nog een vrij grote afstand te voet af te leggen. Het schouwspel dat ik op de besneeuwde voetpaden en spekgladde zolen ten beste gaf, zal ongetwijfeld op de lachspieren van wie me gadesloeg gewerkt hebben en getuigde alleszins niet van een groot evenwichtsgevoel, maar ik raakte heelhuids waar ik wezen moest en later ook weer zonder kleerscheuren bij mijn auto en thuis.

Ik had nog maar net mijn schoenen uitgetrokken en een zucht van opluchting geslaakt, toen ik zo driest een deur opende dat ik die met groot geweld tegen de rand van mijn rechtervoet smakte. En zo viel ik in tallieter, want ik brak zowel mijn kleine teen als zijn iets grotere buurman.

Ja, ik ben zeer zeker een lot uit de loterij, maar niet bepaald het winnende lot. Zijn er nog mensen die aan mijn onhandigheid twijfelen?

voetstoots

The Author