Een vriendin van me, die tevens bommoeder is, zag zich gisteren genoodzaakt om haar zoontje ─ een spring-in-’t-veld van een jaar of tien ─ tijdelijk bij me te stallen. Omdat er vervullender bezigheden dan televisiekijken bestaan liet ik me gewoon voor de leuk overhalen om deel te nemen aan een computerspel: een tijdverdrijf dat ik vanuit mijn tenen haat als ik in mijn gewone doen ben, maar ik kon die jongen bezwaarlijk met een kleurboek opzadelen.
Ik diende me tijdens een overlevingstocht aan allerhande bizarrerieën over te geven en me zelfs in een schier ondoordringbare jungle te wagen, waar ijzingwekkende creaturen me belaagden en zowaar naar het leven stonden. Ik slaakte dan ook een zeer onmannelijke en allerminst heldhaftige gil toen er plots een flink uit de kluiten gewassen slang op meedogenloze wijze uit een boomkruin tuimelde, die me met opengesperde muil de doorgang versperde. Mijn tegenspeler schoot in de lach.
─”Ben je bang voor slangen?” vroeg hij.
─”Doodenge beesten vind ik het”, bekende ik.
─”Ik niet”, schuddekopte hij. “’t Zijn gewoon staarten met gezichtjes.”
Zo kun je het ook bekijken natuurlijk.
