De vrouw ondernam verwoede pogingen om haar auto de parkeerplaats in te wrikken. Nu ja, wrikken … Ze beschikte over meters speelruimte, maar toch slaagde ze er niet in om het manoeuvre tot een goed eind te brengen. Ik stond enigszins geamuseerd het tafereel te bekijken, al viel ik ook ten prooi aan enige meewarigheid, vanwege mijn grote inlevingsvermogen. Toen de dame er vertwijfeld de brui aan gaf en de straat uitreed, stapte ik de slagerswinkel binnen, samen met een andere toeschouwer die eveneens hoofdschuddend het geklungel had gadegeslagen.
─”Heb je dat gezien?” maakte de vleeshouwer zich vrolijk.
─”Ja”, deed ik de waarheid geen geweld aan. “Van sommige mensen kan men zich toch werkelijk niet voorstellen hoe die in het bezit van een rijbewijs gekomen zijn.”
Terwijl ik die woorden uitsprak, was ik me er terdege van bewust dat ik ook niet echt een uitstekende chauffeur ben en soms moeite heb met mikken, waardoor ik ooit in de smeerkuil van mijn garagehouder ben beland, in plaats van erboven.
─”Ik heb geen vlees kunnen halen, want ik kon nergens parkeren”, grapte de slager. “Is een eitje ook goed?”
─”Het zullen de runderlappen worden die ik zo meteen zal bestellen,” zei de man die samen met me de winkel betreden had en zo sec was dat men hem na zijn dood ongetwijfeld tot inlegkruisjes zal verwerken. “Het koken gaat mijn vrouw gelukkig beter af dan het parkeren.”
Er zijn van die momenten dat ik wou dat ik in de baarmoeder gebleven was.
