Op de televisie verscheen Ditte Van de Velde: de alom bekende, om niet te zeggen beroemde hoofdredactrice van het damesblad Libelle, waar ik dus nog nooit van gehoord had. Ze wilde meteen laten blijken dat ze een keurig netjes opgevoede dame van de wereld was, die bovendien van de hoed en de rand wist.
─”Mag ik Indra zeggen?” vroeg ze aan de lieftallige Indra Dewitte, die het programma presenteerde.
Dat is natuurlijk doodzondigen tegen de etiquette, want zoiets hoort men absoluut niet te vragen. Het voorstel om iemand bij de voornaam aan te spreken dient van de aangesprokene zelf te komen en niet van degene die aanspreekt. Ditte had Indra dus als mevrouw Dewitte moeten aanspreken, tot Indra daar een eind aan maakte door bijvoorbeeld minzaam en met behoud van glimlach mede te delen: “Zeg maar gerust Indra, hoor.”
Ik merk dat velen deze regel met de voeten treden. Ze willen de indruk wekken dat ze weten hoe het hoort, maar ze gaan al meteen in de fout door een initiatief te nemen dat ze eigenlijk niet horen te nemen. Zelf heb ik het trouwens niet zo op aanspreektitels begrepen. Als het aan mij ligt, mag men die gerust afschaffen, van meneer tot sire en van mevrouw tot … eh … sirene. Albert schijt net zo min marsepein als ik en Paola laat ook scheten, al doet ze dat wellicht op delicate wijze en in het Italiaans: Paola fa un peto delicato.
