Verleden week verscheen hij nog te mijnent, om zijn kennis van de Franse taal bij te spijkeren. Het was vrij vroeg in de morgen, althans voor zijn doen tijdens vakanties, en dat ontlokte hem de ietwat laconieke zinsnede: “Er moet een betere manier bestaan om de dag te beginnen dan door op te staan.”
Hij placht met zulke pseudowijsheden te strooien als Sinterklaas met pepernoten en bijwijlen pende hij ook doordringende, soms zelfs ietwat onthutsende teksten neer. Zo herinner ik me nu plots dit: Dra sla ik te pletter op de rotsen van de tijd en niemand zal me missen.
Ik vond dat destijds al een beklijvende frase, maar vandaag nog meer, want gisteren is Jeroen, nauwelijks zeventien jaar jong, uit het leven gestapt. Toen ik daarnet deze jobstijding kreeg, schrok ik daar zo hevig van dat ik er helemaal ondersteboven van ben.
Ik kende je eigenlijk niet zo goed, Jeroen, maar toch zal ik je missen, al is het maar een beetje, want eigenlijk mocht ik je wel.
