Ik liep het gebouw binnen en kwam in een soort vestibule terecht, waar een meisje achter een bureau zat, al leek dat meubel eigenlijk meer op een tapkast dan op een schrijftafel. Omdat men aardigheid en goeie zin in ‘t leven moet hebben, speelde ik even met de gedachte om iets verneukeratiefs met haar te doen en een biertje te bestellen, maar ze was in een druk telefoongesprek verwikkeld. Bovendien wees ze met een fladderend handje in de richting van een deur aan de overkant en beduidde dat ik daar binnen moest gaan. Wat ik dus deed.
Ik betrad een somber vergaderlokaaltje met een tafel en wat stoelen. Op een daarvan zat een lijkbleke man, die tot mijn verbijstering een hevig bebloede handdoek om een arm gewikkeld hield.
─“Oei!” schrok ik. “Dat ziet er niet zo fraai uit.”
─“’t Lijkt erger dan het is”, zei hij vergoelijkend. “‘t Is niet meer dan een snee, maar wel een diepe.”
Er verstreek een minuut en ik begon me heel dun te voelen. Ik verdraag niet goed de aanblik van bloed en ik kon me de snee zo levendig voorstellen, dat ik die voortdurend dieper zag worden. Toen eerst mijn buik bezwijmde en ik vreesde dat de rest van mijn lichaam spoedig zou volgen, keerde ik terug naar de vestibule, waar het meisje intussen haar telefoongesprek beëindigd had.
─“Mag ik misschien hier even wachten?” vroeg ik. “Ik voel me daarbinnen niet zo op mijn gemak.”
─“Wachten?” fronste ze verbaasd. “Op wie?”
─“Ik zou het niet weten. Ik moest hier vanmorgen komen tolken …”
─“O!” riep ze en sloeg een fraai gemanicuurde hand voor haar mond. “Ik dacht dat u de dokter was die we geroepen hebben.”
─“Dan hebt u verkeerd gedacht”, zei ik.
─“Ik zal de baas even laten weten dat u er bent”, glimlachte ze en ze vervolgde: “Met dat valiesje en dat keurige pak lijkt u echt wel een dokter, hoor!”
Ik voelde me vereerd.
