Heb je me gezien?

In mijn hoedanigheid van agnosticus pleeg ik in kerk noch kluis te komen. Gisteren begroef men echter een zakelijke relatie van me, door wiens toedoen ik regelmatig het beleg op mijn boterham verdiende. Ik vond het dan ook maar betamelijk dat ik eens wat voor hem terugdeed en hem naar zijn laatste rustplaats begeleidde.

Zo’n uitvaartplechtigheid blijkt bij katholieken een heel ingewikkelde bedoening te wezen, want om onnaspeurbare redenen springen de aanwezigen herhaaldelijk overeind, om even later opnieuw te gaan zitten. Er zit werkelijk geen systeem in. Gelukkig was de kerk volgelopen. Ik hoefde enkel anderen in de gaten te houden en hun gedragingen te imiteren. En toch liep het mis tijdens de mis.

Op een zeker moment ging mijn buurman wat verzitten, waarschijnlijk omdat zijn kont verhit raakte door de kunstlederen bekleding van zijn stoel. Ik dacht echter dat hij aanstalten maakte om op te staan, dus verrees ik als enige boven alle kerkgangers uit. Ik ontdekte natuurlijk meteen dat ik me vergiste, kreeg een kop als een boei en daalde ijlings neer, maar uitgerekend op dat ogenblik kwam iedereen overeind. Mensen toch! Wat een gestuntel! Getverderrie nog aan toe!

Maar goed, ik ben er geweest en dat is alleszins niet onopgemerkt gebleven.

The Author