Absit omen

Hoewel ik regelmatig de uitdrukking ‘even afkloppen’ in de mond neem, is bijgeloof eigenlijk niet aan mij besteed. Ik loop gezwind onder ladders door. Zwarte katten boezemen mij geen angst in. Met het getal dertien en vrijdag de dertiende heb ik net zo min affiniteit als met hoefijzers en klavertjevieren. Een gebroken spiegel ruim ik op, zonder er verder aandacht aan te besteden. Het binnenshuis of bij mooi weer openen van een paraplu ervaar ik niet als het tarten van het lot. Vanwege mijn grote vriendschap voor dieren, zal je nooit een konijnen- of mollenpootje in mijn zakken aantreffen.

Op de televisie zag ik onlangs de film Confidence, een misdaaddrama uit 2003 van James Foley. Het verhaal situeert zich in het gangstermilieu, waar bijgeloof traditioneel hoogtij viert. Ook in kringen van artiesten en topsporters zou men daar naar verluidt buitensporig veel belang aan hechten. In die film duikt plots een duif een huis in en de bewoner van dat pand beschouwt dit als een bijzonder veeg teken. Wanneer een vogel je woning binnenfladdert, is dat immers de aankondiging van een nakend sterfgeval.

Toen ik vanmorgen in de keuken bezig was, kreeg ik plots het gezelschap van een … eh … vogel. Ik houd de merken niet uit elkaar, maar ik denk dat het een koolmeesje was. Aangezien ik hier de enige bewoner ben …

Neem het me vooral niet kwalijk dat ik vandaag nogal klakkelings afscheid van jullie neem, maar ik moet mijn testament nog schrijven.

The Author