Ik kuierde gemoedelijk over het versgestreken strand van dromenland en tuurde naar een aantal wakende klippen, die oprezen uit het aanhankelijke blauw van de zee. Op een van die met losse hand uitgestrooide rotsen zat een uitermate spaarzaam geklede, want luisterrijk naakte deerne zich de lange en wellicht drastisch geblondeerde haren te kammen.
Allesverschroeiende hartstocht maakte zich van me meester, begeerte suisde door mijn bloed en ik wierp me zo geil als een bronstige neushoorn in de golven, om met kwieke vleugelslag naar haar toe te zwemmen. Ze zag me komen en opende de mond. Wat uit haar opsteeg was echter geen sirenenzang, geen onweerstaanbare lokroep, maar een opeenvolging van schelle gilletjes die me door merg en been drongen.
Daardoor werd ik zuur gewekt. Ik zat rechtop in bed en die onaangename piepgeluiden bleven mijn oren teisteren. Wie? Wat? Waar? Hoe? Waarom? Was het de rookmelder in de woonkamer? Het was de rookmelder in de woonkamer! Paniek vloog me naar de keel. Ik tuimelde uit de sponde en toen ik in slaapdronken toestand de trap afdaalde, sjeesde een van mijn eveneens in hoge mate verontruste katten me tussen de voeten door, waardoor ik struikelde en holderdebolder naar beneden donderde, waar ik even versuft bleef liggen en vervolgens constateerde dat mijn ledematen nog naar behoren functioneerden.
Ik spoedde me naar de rookmelder, die hem van katoen bleef geven, hoewel er nergens rook te bespeuren viel. In een vlaag van mooie razernij rukte ik het toestel van het plafond en kroop weer in de korf. De naakte deerne op de rots liet evenwel verstek gaan.
Een mens koopt zo’n rookmelder om het vege lijf te redden en uitgerekend dat apparaat is er vervolgens de oorzaak van dat je er het hachje bij inschiet.
