Mijn televisie is een museumstuk: een prehistorische vondst als het ware. Ik overdrijf natuurlijk schromelijk, maar ik mag mijn schrijfsels graag met stijlfiguren opleuken en vandaag was de hyperbool aan de beurt.
Meer dan twintig jaar geleden hebben mijn ouwelui het plompe gevaarte gekocht: een Siemens Bildmeister FC 933, die ik gemakshalve Simonne noem. Kort daarna sloot mijn moeder voor eeuwig de ogen en mijn vader volgde enkele jaren later haar voorbeeld. Omdat televisiekijken met gesloten ogen een contradictio in terminis is en eigenlijk niet kan, kwam Simonne in mijn woning terecht, waar ze me uitstekend gerieft. Haar kleuren zijn nog steeds levendig en de definitie die ze aanbiedt is zo scherp, dat het de digitale kwaliteit benadert. Het gebeurt niet zelden dat toevallige bezoekers een verrukte kreet slaken als ze het scherm aanschouwen en uitroepen: “Mensen kinderen! Wat heb jij een loepzuiver beeld!”
Sinds een paar weken gaat Simonne echter aan een euvel mank: ze zet zichzelf in gang. Raar is dat. Op een nacht schrok ik wakker en hoorde ik stemmen. Nieuwsgierigheid maakte zich van me meester en ik was zelfs een beetje bang, dus voorzag ik me van het wapen dat ik altijd binnen handbereik houd, om me te verdedigen tegen het tuig dat het daglicht schuwt: een authentieke en door talloze atleten gesigneerde hockeystick uit de Joenaaitud Steets. De boeven en moordenaars die me bedreigen, het gajes en de schoften, ja, zelfs de seksmaniakken die me proberen te verkrachten en aldus mijn jongensachtige onschuld bezoedelen, zullen allemaal met mijn grote knots kennismaken. Geen genade! Ik geef ze een hengst voor hun schalen, ik ruk ze de knieschijven af om ze als puck te gebruiken, ik mep ze tot pindastrooisel, ik …
… dus stond ik daar in de woonkamer, met die vervaarlijke knuppel in mijn hand, schaapachtig naar de kwebbelende Simonne te kijken. Ze had CNN gekozen en het is algemeen bekend dat de journalisten van deze nieuwszender goed van de tongriem gesneden zijn. Ik legde zowel CNN als Simonne het zwijgen op en dook toen snel de sponde in, maar ik was nog niet helemaal onder de donsdeken verdwenen, of daar begon het lullepotten opnieuw. Simonne, een vrouw zijnde, liet zich niet africhten. Ik bracht haar een tweede bezoek, dit keer zonder mijn knots, en snoerde haar nog eens de mond. Boter aan de galg! Ik was het vertrek nog niet uit toen het scherm oplichtte en er een tettertrien verscheen, die een wel zeer snibbig praatje in de aanbieding had, waarvoor Simonne graag als klankbord fungeerde. Mijn geduld was uitgeput en zelf viel ik ook bijna om van de slaap. Ik rukte de stekker uit het stopcontact.
Sindsdien moet ik Simonnes waakvlammetje doven voor ik me in de armen van Morpheus nestel. Als ik haar in de wachtstand achterlaat, zal ze me in het holst van de nacht roepen, opdat ik even naar haar snoezige snoet zou kijken, maar voor de rest gedraagt ze zich als een aangename gezelschapsdame en huisgenote.
