Enkele jaren geleden koos ik voor een leven in de luwte en sindsdien speel ik voor kluizenaar als het me in mijn kraam te pas komt. Mijn hermitage zit verdoken in een bos en als ik mijn katten buiten beschouwing laat, woon ik daar helemaal alleen, balancerend op de rand van de eenzaamheid, waar ik overigens zelden last van heb. Ik ben graag bij mezelf en het voordeel van ongebondenheid is dat ik een vrij, onconventioneel en zorgeloos bestaan kan leiden, al slaag ik daar lang niet altijd in.
Ieder voordeel heeft zijn nadeel. Ik mocht ondervinden dat deze knipoog naar Johan Cruyff klopt als een zwerende vinger. Ik heb namelijk mijn schouder bezeerd. Toen ik die met balsem wilde behandelen, bleek de pijn zich op een onbereikbaar plekje van mijn rug te bevinden. Ik klauwde met mijn vingers, wrong me in allerlei bochten als een wulps slangenmens en kronkelde als een aal in doodsnood, maar het mocht allemaal niet baten.
Wel integendeel! Door al die kunstenmakerij heb ik nu ook nog mijn andere schouder letsel toegebracht.
How sweet, how passing sweet is solitude!
But grant me still a friend in my retreat,
Whom I may whisper: solitude is sweet!
William Cowper
