In een verleden, toen ik nog jong en in hoge mate ontvankelijk was, las ik de nogal onverkwikkelijke wederwaardigheden van een Mexicaanse boer, die in februari 1943 een bezoek aan zijn maïsveld bracht en daar een op onverklaarbare wijze ontstane kuil aantrof. Hij begon de put op te vullen met aarde en stenen, maar opeens geiserde er met driest geweld gloeiende prut omhoog, zodat hij voor zijn leven moest rennen. Tegen de avond bereikte de nieuwbakken vulkaan al een hoogte van tien meter en nauwelijks een week later was dat al ruim honderd meter. De Paricutín ─ het kind moest een naam hebben ─ veroorzaakte grote vernielingen, verwoestte twee dorpen en kwam pas tot rust in 1952.
Deze beklijvende historie schoot me gisteren te binnen toen ik na een korte afwezigheid thuiskwam en mijn tuin betrad. Ik trof er namelijk een kuil aan waaruit rook opkringelde. Ik maakte reeds aanstalten om een horde persmuskieten en vulkanologen aller landen op te trommelen, maar toen verscheen de jongen die me af en toe wat klussen afhandig maakt en volgens zijn zeggen bezig was de wet te overtreden door wat afval te verbranden. Met een paar geduchte trappen van zijn veerponten legde hij mijn vulkaan het zwijgen op en smoorde zodoende mijn hoop op beroemdheid in de kiem.
Ten zeerste teleurgesteld vestigde ik me op het terras en zat daar te mokken als een kameel.
