Toen ik gisteren zowel over monsterlijkheden als over de Franse taal schreef, herinnerde ik me hoe ik met die twee gegevens ooit een geweldige bok heb geschoten.
Tijdens het uitoefenen van een vakantiebaan kreeg ik een Franstalig heerschap uit Brussel aan de telefoon en ik diende die persoon mede te delen dat ik hem een staaltje zou toesturen. Ik zei dus: “Je vous envoyerai un monstre.”
Terwijl de collega’s rondom mij het uitproestten, bleef het een wijle merkwaardig stil in mijn oor. Even later meende ik iemand te horen klappertanden. Ik had immers niet alleen het werkwoord verkeerd verbogen, maar een Frans monstre is uitsluitend een gedrochtelijk of ijselijk wezen en nooit een monster in de betekenis van een staal. Ik had dus moeten zeggen: “Je vous enverrai un échantillon.”
Vermoedelijk zal mijn correspondent de daaropvolgende dagen zijn brievenbus met de nodige omzichtigheid benaderd hebben.
