Gisteren was een weldadige lentedag en ik genoot derhalve met volle teugen van het fietstochtje dat me door een bedaard landschap voerde.
"Dag koe!" riep ik naar een rund dat eenzaam in een grazige weide stond en meteen na mijn begroeting neerstuikte.
Eerst zakte ze door de knieën van de voorpoten, om vervolgens om te vallen. Ik kneep de remmen dicht en staarde verbijsterd naar het spartelende dier. Waren dat stuiptrekkingen? Haar ogen drukten radeloosheid uit. De wanhoop van een stervende?
Ik fietste halje travalje naar de dichtstbijzijnde hoeve. De boer die ik daar aantrof, kwam onmiddellijk met me mee. Toen we bij de koe arriveerden, was die helaas al dood. Ik ben gelijk naar huis teruggekeerd, want zoiets grijpt me in het gemoed. De confrontatie met de dood werpt altijd een schaduw over mijn leven en mijn dromen.
