Redetwist

Het hiernaast afgebeelde, van een kwinkslaande dubbelzinnigheid voorziene ornament, dat ooit als presentje bij het weekblad Humo stak, hangt sinds jaar en dag aan de deurknop van mijn werkkamer. Hoewel de boodschap mij zo helder als gewreven glas lijkt, kon die toch niet beletten dat een vriendin van me vanmorgen mijn heiligdom binnenstoof en vroeg:
─”Mag ik even storen?”
─”Ik ben al gestoord,” plaagde ik haar goedmoedig.
─”Daarmee vertel je me geen nieuws”, schokschouderde ze. “Toen ik je de eerste keer zag, wist ik meteen dat je niet helemaal spoorde en het is sindsdien niet verbeterd.”
─”Ach, ga een stilleven schilderen!”  ginnegapte ik. “Als je iemand vraagt of je even mag storen, is dat eigenlijk mosterd na de maaltijd, want alleen al door het te vragen heb je die persoon reeds gestoord. Dat is wat ik bedoel.”
─”En ik lap dat aan mijn fraai gevormde hoela”, meesmuilde ze. “Ik ga naar de supermarkt. Heb je wat nodig?”
─”Een schroevendraaier”, zei ik. “Er is bij mij blijkbaar een schroefje los.”

The Author