Iedere keer dat ik mijn terras een geduchte schrobbering met de bezem gaf, stuitte ik op een aantal lege slakkenhuisjes. De voormalige bewoners ervan waren in geen velden of wegen te bespeuren, hetgeen mij zeer bevreemdde. Gisteren kreeg ik eindelijk uitsluitsel omtrent dit toch wel zonderlinge fenomeen.
Met de mij aangeboren onhandigheid had ik een flesje met onwelriekende inhoud laten vallen, dus zette ik wat deuren en vensters open om te spuien. Zo kwam het dat opeens een tikkend geluid, dat ik niet thuis kon brengen, vanaf het terras tot me doordrong. Omdat ik, ook weer van nature, zo nieuwsgierig als een ekster ben, ging ik vanzelfsprekend even poolshoogte nemen. Mijn uitvorsende blik aanschouwde een vogel, meer bepaald een zanglijster, die een huisjesslak in de bek torste en de schulp op een plavuis bleef smakken, tot die barstte of brak en hij zich aan de inhoud ervan kon verlustigen.
─”Wat ben jij een pienter baasje!” riep ik opgetogen.
Ik was in de wolken met mijn ontdekking, waarmee ik wellicht de wereld der wetenschap in beroering zou brengen. In gedachten zag ik mijn kop te pronk staan in gerenommeerde tijdschriften en mocht ik de speciaal voor mij in het leven geroepen Nobelprijs voor biologie in ontvangst nemen. Helaas bleek men het merkwaardige gedrag van de zanglijster al eerder opgemerkt en gedocumenteerd te hebben. Zelfs Wikipedia vertelt in geuren en kleuren hoe deze vogel huisjesslakken naar een vaste plek met harde ondergrond ─ de smidse ─ brengt, om die daar te stuk te gooien en te verslinden.
Ik zal iets anders moeten verzinnen om de krantenkoppen te halen.
