Met de knop op lol

Ik diende in een bedrijf als tolk op te treden en toen ik daarmee klaar was, barstte er in een belendend lokaal een kerstfeestje los. Ik mocht niet enkel meevieren, maar me tevens aan de open bar en een wandelend buffet verlustigen, hetgeen ik vanzelfsprekend gretig accepteerde, want als het gratis is, zal je me zelden voedsel en drank zien weigeren. Zo zit ik nu eenmaal in mekaar.

Vadsig happend en slempend kwam ik plots bij een stelletje lolbroeken terecht, die me meteen familiair in hun gezelschap opnamen en zich zelfs vrijpostigheden veroorloofden, want ze vroegen me recht voor m’n raap welke enge ziekte ik op latere leeftijd zou verkiezen: alzheimer of parkinson. Ze keken me hoopvol aan, alsof ze een geschenk uit de hemel van me verwachten, of bij ontstentenis daarvan toch zeker een riposte met een flinke vetrand.
─“God beware me!” bleef ik evenwel het antwoord schuldig.
─”Heb je geen voorkeur?” drong men aan.
Ik haalde de schouders op.
─”Ik anders wel, hoor”, verklaarde de vraagsteller op een glundere manier. “Geef mij maar alzheimer. Ik vergeet liever vijf pilsjes te betalen dan da’k er eentje mors.”

Gelachen dat we hebben! Ik heb de hele avond blauw gelegen, maar diende eerst toch een boer met kiespijn te vermoorden. Ik wou dat ik die grap aan mijn vader kon vertellen, maar hij is helaas op jonge leeftijd in het Alzheimer Wald verdwaald en al na zes maanden gestorven.

The Author