Wie zoals ik op zichzelf woont, kan op pakjesavond maar beter geen schoen zetten, want verliezen doe je altijd. De kans is immers groot dat het ding leeg blijft en hoewel ik het niet graag toegeef, is dat altijd een beetje een teleurstelling. Als het schoeisel onverhoopt toch wat lekkers of leuks zou bevatten, kan ik me voorstellen dat ik daar zo geschuffeld door zou raken dat de hersens me door de oren naar buiten slaan.
Ik verleen momenteel onderdak aan verre verwanten van vaderszijde: de jonge Argentijnen Agus en Alejandro. Ze zijn op doorreis en zullen derhalve slechts enkele dagen bij me verblijven. Gisteren nam ik ze mee naar Brugge en in een aldaar gevestigde drankgelegenheid botsten we op een starnakelzatte sinterklaas. Hij had het voortdurend over zijn zwarte piet die zich, afgaand op de gebaren die hij maakte, in zijn broek ophield. Men kon gelukkig verhinderen dat hij die zwarte piet ook effectief tevoorschijn haalde en toen men de kwibus even later afvoerde, wilden mijn gezellen natuurlijk weten wie of wat die raar uitgedoste snuiter wel mocht voorstellen. Omdat er een goed verhalenverteller in me schuilt, diste ik het complete curriculum vitae van Nicolaas van Myra op: goedheilig man en kindervriend, maar wel in ’t nette, want vandaag de dag moet je uitkijken met katholieke hoogwaardigheidsbekleders, inclusief bisschoppen.
De jongens zijn vanmorgen vroeg naar Brussel vertrokken en zullen pas morgen terugkeren, maar ik heb net ontdekt dat ze hun voorzorgen genomen hebben. Er staan namelijk twee schoenen bij de haard en in het begeleidende briefje maken ze Sinterklaas hun verlangens kenbaar: Agus wil graag een Bugatti Veyron en Alejandro verkiest een slankgegord en naadloos bruin huppelkutje met een barokke boezem.
Tja … en nu?
