Een gefrustreerd konijn

Een computer is een buitengewoon handig en in niet mindere mate veelzijdig ding. Ik zou die van mij voor geen geld van de wereld willen missen, al is dat misschien lichtjes overdreven.

Het blijft natuurlijk een ingewikkeld en daardoor delicaat instrument. Wie van computerkunde geen kaas gegeten heeft, is nog niet jarig als er wat fout gaat. Mijn pc bewijst me goede diensten en hij doet dat zonder noemenswaardige problemen. Natuurlijk verslikt hij zich zo nu en dan wel een keertje, maar ik beschik over voldoende kennis om een soort Heimlichmanoeuvre op hem toe te passen, waardoor hij zich van de hinderlijke brok ontdoet en weer op adem komt.

Gisteravond rond een uur of tien dook er plots zo’n akkefietje op. Een onnozel programma vertoonde kuren en weigerde mijn opdrachten uit te voeren. Geïrriteerd ging ik op zoek naar de oorzaak, kon die niet meteen vinden en begon te klooien. Ik verwijderde, plaatste terug, schakelde herstelpunten in, klikte hier, corrigeerde daar … en verkutte zodoende de hele boel. Ik dronk liters koffie, stuiterde rond als een pingpongbal, gooide vertwijfeld armen in de lucht, balde woedende vuisten, sproeide venijn als een opgevoerde cobra en bouwde ondertussen ook nog een gespierd vocabulaire op. Niets hielp. Vanmorgen rond een uur of drie gaf ik er de brui aan.
“Krijg godverdomme het zeepokkenlazarus!” riep ik en ik vermoordde mijn trouwe dienaar.

Vanwege het onwelvoeglijke uur en het overdadige koffiegebruik kon ik natuurlijk de slaap niet vatten. Ik lag te woelen en te prakkeseren. Om zes uur ben ik het ledikant ontstegen en ik schrok toen ik in de badkamerspiegel keek, want ik zag een zombie voor me opdoemen. Ik verwaardigde mijn pc met geen blik, maar verliet de woning en zwierf geruime tijd door het bos, baldadig door herfstblaren stappend.

Een uur geleden heb ik mijn computer gewekt. Dat vermaledijde programmaatje doet het nog steeds niet en enkele van zijn collega’s verrichten struikelend en strompelend hun taak. Ik krijg er zowaar zelf ook zure oprispingen van.
“Mensen kinderen! Wat ben jij een gefrustreerd konijn”, zei de vriendin die bij me op bezoek was.

Vandaag steek ik er de kat in. De drive is een beetje weg en ik vertoon de energie van een gestrande kwal.

Die zijn gemak moede is, kope een computer.

The Author