Ik reisde per televisie naar het zowel tropische als paradijselijke eiland Sri Lanka in de Indische Oceaan, dat mensen met een poëtische inborst de Tuin van Boeddha noemen.
Daar zag ik hoe een achttienjarige en vier ton zware olifant het tijdens een polowedstrijd plots flink op de heupen kreeg, met driest geweld orde op zaken stelde en toonde wie eigenlijk de baas was. Hij gooide zijn berijder af, brak door de omheining en stortte zich op een gelukkig onbemand minibusje, dat hij binnen de kortste keren helemaal verbouwde, alsof hij een lucifersdoosje vermorzelde. Hij leek even van plan om een paar mensen aan te vallen, maar toen bedacht hij zich en keerde zich opnieuw tegen het voertuig, dat hij met een paar als uppercuts vermomde kopstoten helemaal knock-out sloeg.
─”In welke hoek wil je liggen!?” riep ik, want als dieren niet met zich laten sollen, laat ik me gewillig meeslepen.
Om meer onheil te vermijden, diende een dierenarts een verdovend pijltje op het woedende dier af te vuren.
Naar verluidt had de olifant last van stress. Stress?! Wanneer zal men nu eindelijk eens begrijpen dat een olifant zich echt niet geroepen voelt om polo te spelen of circusnummers op te voeren?
Ik heb met veel plezier naar dat verslag gekeken en reken maar dat ik voor de olifant supporterde toen hij dat busje van jetje gaf. Helaas was het filmpje afgelopen nog voor ik mijn vlaggetje en mijn vuvuzela kon bovenhalen.
