Schuimbekken

Als er iets is waar ik het spetterend van krijg, dan zijn dat vaklui die hun vak niet verstaan.

Ik sukkel nu al weken met het nochtans vrij nieuwe en behoorlijk dure toestel dat mijn optrekje van een comfortabele temperatuur en warm water dient te voorzien. Inmiddels is er drie keer een technicus langsgeweest, die zich gedurende kortere of langere tijd met de ingewanden van het apparaat bemoeide en er telkens in slaagde het ding tot betere gedachten te brengen en mijn woning te gerieven … althans gedurende enkele dagen, want dan liet het me opnieuw in de kou staan.

Je zult het nooit anders zien, maar het weekend is het favoriete tijdstip waarop dat eigengereide geval me in de steek laat, want dan kan ik immers niemand bereiken die hulp vermag te bieden. Zaterdagmorgen begaf ik me vreugdevol onder de douche, om er een seconde later veel minder vreugdevol onder vandaan te springen. Ik mag nog van geluk spreken dat het ijskoude water me geen bloedaandrang bezorgd heeft en dat de verwarming niet uitgevallen was, zodat ik een van de convectoren kon omhelzen om van de schrik en de onderkoeling te bekomen.

Zondagmorgen weigerde het toestel alle dienst en berustte ik in mijn droevig lot, blij dat deze herfstdagen ons met tamelijk milde temperaturen bedachten. Voor hetzelfde geld waren we een maand later geweest, had vrieskou bloemen op ruiten getekend en lag ik doodgevroren in mijn anders zo knusse woonkamer, omringd door drie in fraaie bontmantels gehulde poezen, in wiens droevige ogen zich een onzekere toekomst spiegelde.

Ik mocht de technicus vanmorgen om negen uur verwachten. Het is ondertussen al na tienen en ik heb nog niemand gezien of gehoord. Ik word stilaan zo nerveus als een kolibrie. La batterie roule …

The Author