Mijn titel slaat natuurlijk nergens op, maar ik wilde die absoluut een keertje gebruiken, omdat ik het zo’n pakkend en beklijvend exemplaar vind. Gorilla’s in de mist … da’s een dijk van een titel. Dat staat als een huis en laat geen mens onberoerd. Wat vermag men zich daar allemaal niet bij voor te stellen?
Op besluierde dagen zoals gisteren en vandaag tuurt het melancholieke schepsel dat ik ben graag door het venster naar de belemmerde verten van een met laaghangende wolken volgelopen tuin. Dan kan het gebeuren dat ik dusdanig in de ban raak van het tafereel dat ik zachtjes ‘gorilla’s in de mist’ prevel … als plots de schimmen van … mijn poezen uit het bedaarde en parelgrijze landschap opduiken, wanneer ze na een wandelingetje huiswaarts keren. Het valt vanzelfsprekend op geen enkele manier te vergelijken met gorilla’s die uit mistige wouden opdoemen, maar ik ben er niettemin hogelijk door bekoord en het leven heeft me geleerd met weinig tevreden te zijn.
