Ja goed, ga het even zo spelen!

Ik bekeek de inhoud van mijn mailbox en stelde vergenoegd vast dat de vloedgolf van spam, waarin ik dreigde te verzuipen, enigszins tot bedaren leek te komen. Blij toe! Inmiddels beschik ik over een penis met de allures van een anaconda, ben ik voortdurend zo geil als een matroos in een bordeel en kan ik schijthuizen dekken met de gouden Rolexen die ik bezit. Er zijn grenzen!

Ik opende een bericht, dat afkomstig was van iemand wiens naam me vagelijk bekend voorkwam, maar waar ik niet meteen een gezicht kon opplakken.

Hallo iedereen!
Misschien kennen jullie iemand die een gratis hondje wil. Ze zijn zo mooi en schattig. Anders laten we ze inslapen. Gelieve deze e-mail door te sturen naar iedereen die je kent.

Daaronder volgden vier foto’s van een worp mensenverrukkend mooie puppy’s en hun moeder, die haar kroost op toezichthoudende wijze terzijde stond, maar die plaatjes konden me niet meer vermurwen. Ik zat me al omstandig op te winden over de morele chantage die de stelster van de e-mail pleegde. Ze zadelde ons op met een plaatsvervangend schuldgevoel. Als wij niet met de hand over het hart streken, zouden die jonkies sterven.

Ik heb haar meteen een met protest geladen antwoord gestuurd, om haar onomwonden de mantel uit te vegen en haar mede te delen dat voorkomen beter is dan genezen, of vermoorden. Ik weet echt niet om te gaan met zo’n maf gedoe van pseudodierenvrienden.

The Author