In een dommelige negorij op het Thaise platteland woonde een arme weduwe met haar dochtertje in een versjofeld optrekje. Haar enige bezit was een koe en die omringde ze dan ook met haast moederlijke zorg.
Iedere morgen wandelden ze gedrieën het dorp uit en dan begaven ze zich naar de rivier, op de oevers waarvan het kind vrolijk kon spelen en de koe naar hartenlust grazen, onder het waakzame oog van de vrouw, die zich tijdens het toezicht houden met een handwerkje onledig hield.
Op zekere dag liet ze echter een steek vallen, waardoor het borduren iets te veel van haar aandacht vergde. Je zult het nooit anders zien, maar uitgerekend op dat moment kwam het kind in het water terecht. De moeder snelde toe en probeerde te redden wat er te redden viel, maar ze mistrad zich en plompte eveneens in de rivier. Ze konden geen van beiden zwemmen en vanwege de steile oevers slaagden ze er maar niet in om zich op het droge te hijsen.
De koe zag het allemaal gebeuren en toen er geen schot in de zaak kwam, zette ze het op een lopen. Nu is hollen niet echt aan een koe besteed, vanwege die zwalpende uier en zo, maar niettemin rende ze halje travalje naar haar woonplaats, waar ze luidkeels loeiend alarm sloeg.
De dorpelingen waren niet van gisteren en hadden dus meteen in de gaten dat er iets niet pluis was. Ze spoedden zich naar de plek waar het eenoudergezinnetje zich meestal ophield en slaagden erin zowel de moeder als het kind te redden. Toen ze thuiskwamen, wachtte hen evenwel een droevige mare: de koe was ter plekke doodgevallen. Door de inspanning had haar hart het begeven en ze betaalde haar aanhankelijkheid met het leven.
Da’s toch te treurig voor woorden! Je hoort me niet beweren dat ik in grote droefenis raak bij zo’n bericht, maar toch grijpt ontroering me op zo’n moment even bij de strot.
