Ik heb altijd gedacht dat men zijn eerste echte liefde nooit vergeet. Als die om wat voor reden ook verpieterde tot een versloomde relatie en dus niet tot een levenslang samenzijn heeft geleid, is je geluk nooit compleet en zal die liefde niet alleen je dromen bevolken, maar telkens weer in je leven opduiken, als een soort ingebeeld vriendje of vriendinnetje. Ik spreek uit eigen ervaring. Toen mijn grote liefde ─ ma grande passion, meine Leidenschaft ─ faliekant afliep, belandde ik in een put die bodemloos leek, maar ik heb mezelf bijeengeraapt en ben doorgegaan … en nu, vele jaren later, ben ik die liefde nog steeds niet helemaal kwijt. Als een hersenschimmige geliefde komt ze nog regelmatig bij me op bezoek en ik zou ze voor geen geld van de wereld willen missen … dacht ik.
“Ik zal wellicht nog heel vaak echt gelukkig zijn, maar nooit compleet gelukkig”, dacht ik.
Het toeval wil dat ik haar gisteren voor het eerst terugzag. Ik constateerde dat de schoonheid die in je herinnering blijft bestaan, in werkelijkheid soms compleet verdwenen kan zijn. De tijd heeft duidelijk veel vat op haar gehad. Ik denk dat ik nu weer helemaal boven Jan ben. Niet het loslaten, maar het vastklampen doet pijn.
