Het zal jullie nauwelijks verbazen, maar ik ben gisteren lelijk gevallen. Het gebeurde tijdens het schrobben van het terras, waarbij ik rijkelijk gebruik maakte van met marseillezeep gearomatiseerde Mr. Propre, die de vloer spekglad maakte. Bovendien droeg ik het rubberen schoeisel dat men bij ons ‘zeesluffers’ noemt en bitter weinig houvast biedt. Ik maakte me daar toch een fenomenale slipper, bonkte met veel bravoure op mijn kont en smakte met mijn hoofd tegen de huisgevel. Ik zag sterretjes fonkelen en hoorde belletjes rinkelen, maar krabbelde toch overeind om met een pijnlijke grimas te constateren dat al mijn ledematen nog naar behoren functioneerden. Hoewel ik me behoorlijk bezeerde, lijkt het erop dat mijn koetswerk geen noemenswaardige averij opgelopen heeft, dus zal ik mijn bewaarengel — ik noem hem gemakshalve Nabuchodonosor — straks een doos originele Merci chocolade overhandigen. Dergelijke attentie kost me weliswaar € 14,95, maar dat is nog altijd goedkoper dan een bezoek aan de dokter, en je kunt zo’n vliegende beschermer beter te vriend houden.
Eind goed, al goed. Mijn woning is een streling voor het oog en geurt naar lavendel. De poezen zijn netjes geborsteld en tippelen tevreden rond. En deze jongen ziet er ook lang niet verkeerd uit. Ik hoef me enkel nog in mijn fraaiste kloffie te hijsen, om me als een gesoigneerd manspersoon en in een wolk van charme naar Schiphol te begeven, waar vanmiddag vrienden uit Argentinië neerdalen, die Europa willen verkennen en mijn stulpje als uitvalsbasis zullen gebruiken.
En maar zwaaien en maar blij kijken …
