Swingend als een tiet

Ik kan iets dat waarschijnlijk slechts weinigen van jullie kunnen. Toch vreesde ik dat ik het niet meer kon, omdat het al vrij lang geleden was dat ik het nog gedaan had en omdat ik een beetje met de rug sukkel. Daarom aarzelde ik even toen men me gisteren vroeg om het te doen, maar men bleef aandringen en bovendien was er iemand aanwezig die het ook kon en het graag een keertje met mij wilde doen. Toen hebben we het dus toch gedaan en we oogstten er grote bijval mee. De toeschouwers applaudisseerden luidkeels en riepen bis en encore, want het is zonder twijfel spectaculair om het iemand te zien doen, maar dergelijke prestatie vergt wat van een mens en daardoor hing mijn tong bijna op mijn knieën. Nu ik weet dat ik het nog kan, zal ik het misschien wel vaker doen, als er tenminste iemand aanwezig is die het ook kan en wil doen, want als ik het alleen zou doen, zou ik me hopeloos belachelijk maken en dat wil ik tot elke prijs vermijden.

O ja, vergeet ik nog bijna te zeggen wat we deden. We hebben de tango gedanst. Nee, niet het flauwe afkooksel dat men ervan gemaakt heeft, die gekuiste ballroomversie die bitter weinig met het origineel gemeen heeft, maar de authentieke tango vol parmantigheid en gedegen benenwerk in een hitsig paringsritueel, dat kraanvogels op vrijersvoeten ons ten zeerste benijden. Passie en pijn in harmonie. We hebben de tango gedanst zoals men die in Buenos Aires danst … en we deden het bijna net zo goed als de dansers op dit filmpje:

The Author