Ik heb een vriend die doctor in de medicijnen is. Hij woont helaas te ver bij me vandaan om ook mijn huisarts te zijn, die ik vanzelfsprekend gratis zou kunnen raadplegen, want vriendschap schept privileges.
Gisteren had ik hem aan de telefoon en ik maakte van die gelegenheid misbruik, om zijn advies in te winnen omtrent een stoornisje dat zich de laatste tijd steeds vaker bij me manifesteert. Als ik ’s morgens het bed ontstijg, krijg ik soms een duizeling waar ik naar van word en waardoor ik heel even van de kegels dreig te vallen. Dat baart mij zorgen, omdat ik vrees dat ik op een dag daadwerkelijk te gronde zal storten om daar, bij ontstentenis van huisgenoten, zowel hulpeloos als eenzaam het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen en roemloos van de aardbodem te verdwijnen.
“Jij staat te onstuimig op!” meende mijn vriend en hij kan het weten, want we hebben samen heel wat afgereisd, vaak een slaapkamer gedeeld en soms zelfs in hetzelfde bed vertoefd. In het nette natuurlijk. Hij vervolgde: “Als je ’s morgens ontwaakt, moet je eerst wat bij je positieven komen. Pas dan ga je rechtop zitten en even later sta je rustig overeind, zonder jezelf bij wijze van spreken overboord te gooien.”
Dat heb ik vanmorgen dus gedaan. Alles verliep aanvankelijk vlot, maar toen ik mijn tweede voet behoedzaam op de vloer zette, schoot een kramp omhoog en een lancinerende pijn trok door merg en been en dij naar mijn rug, waardoor ik compleet versteende en het uitschreeuwde.
Het is ondertussen tien uur en ik ben nog steeds niet helemaal op mijn lappen. Mijn vriend, die fameuze dokter, mag van mij de kledderkramp krijgen.
