Ik zal zo’n jaar of twaalf geweest zijn toen ik constateerde dat ik moeite had met het ontcijferen van hetgeen de leraars op het bord schreven. Ik begon me daar thuis over te beklagen tot mijn moeder het niet meer kon aanhoren en me naar de oogarts vergezelde, waar bleek dat ik inderdaad bijziend was en derhalve een bril diende te dragen. Er ging een nieuwe wereld voor me open. Nu ja, eigenlijk was het nog steeds dezelfde wereld, maar ik zag die beter … al bleek zo’n bril toch een bron van voortdurende ergernis te zijn.
Volgens mij bestaat er geen onhandiger en irritanter instrument. Het is altijd wat. Beslaan, beregenen, beduimelen … je blijft glazen poetsen en bovendien kunnen ze breken. Het overkwam mij een jaar of wat geleden. In weerwil van mijn ongeneeslijke zuinigheid liet ik me toen een behoorlijk dure montuur aanmeten. O, wat zag ik er mooi uit! O, wat diende ik veel geld neer te tellen! Toch viel het mij op dat ik steeds vaker en als het ware automatisch mijn bril afzette, zonder dat ik daar hinder van ondervond. Wel integendeel! Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat ik zonder bril beter zag dan met, zelfs als ik op het televisiescherm ondertitels moest lezen.
Inmiddels is mijn dure bril compleet werkloos. Gisteren was ik bij een oogarts en ik blijk inderdaad het slachtoffer van een mirakel te zijn … of eigenlijk eerder de begunstigde. Mijn ogen hebben zich helemaal vanzelf gecorrigeerd, zonder laserbehandeling of andere ingreep. Zou ik dan toch kunnen toveren?
Nu zit ik hier met die dure montuur. Achteraf beschouwd, had ik me beter een ziekenfondsbrilletje aangeschaft. Je hoort me evenwel niet klagen. Ik hoop zelfs stilletjes op nog een klein wonder, dat mij voor eeuwig en altijd van mijn rugklachten zal bevrijden, waardoor ik opnieuw als een dartel veulen … nu ja, we zullen maar niet overdrijven. Het is zo al gek genoeg.
