Ik heb vannacht bijzonder slecht geslapen, ben vroeger dan gewoonlijk opgestaan en had rond halfacht al een liter koffie achter de kiezen. Dat wreekte zich tijdens mijn ochtendwandeling, want tegen mijn gewoonte in diende ik onderweg een sanitaire stop in te lassen.
Met mannelijke stoerheid stelde ik me op voor onbehouwen en dus weelderig rankend struweel, graaide frederikje uit zijn verpakking — nu ja, graaien is wat overdreven, al ziet hij er wel grappig uit als ik hem zo over mijn schouder hang — en zette het op een klaterend wateren. Terwijl ik mijn geurvlag plantte, herinnerde ik me plots hoe ik vroeger mijn naam in de sneeuw, of bij ontstentenis van zo’n wit tapijt ook op asfalt kon pissen … en hoe ik met kameraden wedstrijden hield: om het verst. De kwajongen in me ontwaakte. Ik richtte het penseel der liefde op de horizon … en toen leek mijn minnezwaard plots te ontploffen, of toch in brand te schieten, want ik kreeg me daar een optater van je welste.
Ik had in al mijn ijver een door het struikgewas overwoekerde schrikdraad geraakt. De stroom schoot op me af en gaf een lelijke knauw aan mijn trouwste aanhanger … hetgeen een bijzonder onaangename ervaring was. Mijn leutefleut is er in alle geval nog steeds niet helemaal van bekomen en het is dus niet voor herhaling vatbaar. Voortaan pis ik tegen een boom.
