Ik probeerde al sinds vanmorgen zeven uur een muis te vangen, maar het pientere schepseltje liet zich niet verschalken. Een paar minuten geleden is het me dan toch eindelijk gelukt, met hulp van een buitenstaander.
Een van mijn poezen bracht de prooi mee uit de tuin, maar ze maakte geen aanstalten om die te doden en te verslinden. Tot mijn grote ergernis gebruikte ze het arme beest als speeltje en toen ik haar met dreigende passen benaderde om ze tot betere gedachten brengen, liet ze het mormeltje los. Het ontsnapte, floepte gezwind mijn werkkamer binnen, glipte achter een boekenkast en hield zich daar schuil en koest.
Ik verwijderde mijn drie minipanters uit het vertrek en diepte een diervriendelijke val op, want het is niet zo’n ding dat met brutale veerkracht dichtklapt en het slachtoffer op weerzinwekkende wijze vermoordt, maar een langwerpig kooitje met een luikje dat naar beneden valt als de vangst het lokaas beroert. Het snoepje in kwestie was een brokje kaas van een merk dat een sterke geur verspreidt, maar de muis voelde er zich kennelijk niet door aangesproken. Hij vertoonde zich niet. De val wachtte met opengesperde muil, de kaas stonk de tent uit en ik zat uren naar dat kooitje te turen …
… tot opeens de deurbel luidde, omdat de postbode een pakje aan me kwijt wilde. De muis kwam ter sprake en de man zei me dat ik geen kaas, maar chocolade diende te gebruiken. Ik sloeg zijn raad niet in de wind, gooide een belegen paasei aan gruzelementen, voorzag de val van zo’n chocoladeschilfer en … warempel! Nog geen minuut later dook de muis met een snuffelend snoetje op, begaf zich schoorvoetend de val in en … tonk. Ik had hem!
Ik liet hem los in de tuin. Van puur plezier gooide hij zijn gatje in de lucht, maakte een flip van wel tien centimeter en snelde toen zijn ondergang tegemoet, want plots sprong een van mijn katten met feliene souplesse uit het struikgewas … Ik voorzag meteen een noodlottige afloop en kreeg nog gelijk ook. De predator bracht zijn slachtoffer beestachtig om het leven. Dat noodde geenszins tot lachen en ik was er absoluut niet mee opgezet, maar de poes liet de uitbrander die ik haar gaf half opgegeten liggen … net als de muis.
