Vraag me vooral niet waarom ik ooit zuurverdiende centen aan een achterlijk prul verkwanselde. Ik weet het namelijk zelf niet en ik wil het ook niet weten. Vermoedelijk was ik het slachtoffer van een idiote hersenkronkel en spoorde ik niet helemaal toen ik me, ongeveer een decennium geleden, in een sportwinkel aanmeldde, teneinde daar informatie in te winnen omtrent de boemerang: de houten werpknots van de Aboriginals, die naar verluidt naar de werper terugkeert als hij geen doel treft. Laten we het gemakshalve hout met heimwee noemen.
Tot mijn grote verbazing hadden ze een paar van die wapens in voorraad. Helaas lag de enige bediende die het boemerangen beheerste net met een griepje in bed, maar men verzekerde me dat de bijgeleverde gebruiksaanwijzing aan duidelijkheid niets te wensen overliet. Ik dacht ik doe eens even iets geks en ik kocht zo’n ding.
─”Als je de instructies volgt en blijft oefenen, zal dat zeker vruchten afwerpen”, drukte de verkoper me op het hart.
Vruchten afwerpen … Al bij mijn eerste gooi kwam het geval in de kruin van een appelboom terecht, die van de weeromstuit inderdaad een paar vruchten afwierp. Het heroveren van mijn knots vergde wat klauterwerk en een handgemeen met weerspannige takken, waaraan ik wat schrammen overhield. Om zulke confrontaties te vermijden verhuisde ik naar open veld, waar ik me naar hartenlust kon uitleven, zonder dat iets of iemand roet in ’t eten gooide.
Ik was daar geruime tijd krachtig in de weer en wierp me zowat het schompes … en telkens moest ik als een hond achter die stok aan, want hij keerde geen enkele keer bij me terug, hoe nauwgezet ik me ook aan de bijgeleverde instructies hield. Ik kwam die avond gesloopt en uitgewoond thuis. Mijn tong hing op mijn tenen. De boemerang verdween in het berghok, waar ik hem gisteren opduikelde.
Zou ik? Of kan ik beter wat met mijn didgeridoo spelen?
