Er is me geen spinnenweb voor de mond gewassen, dus zal ik hier ongetwijfeld al eerder vermeld hebben dat ik berucht ben om mijn verstrooidheden. Vandaag moet ik bekennen dat het helaas van kwaad tot erger gaat.
Zo parkeerde ik gisteren mijn auto op een dorpsplein en begaf me in gedachten verzonken op pad. Een paar honderd meter verderop ontwaakte ik uit mijn dromerijen, om tot de vaststelling te komen dat ik niet de richting uitging van hetgeen ik van plan was, maar krek de andere kant opliep. Wat doet een mens in zo’n geval? Een draai van 180 graden maken en op zijn stappen terugkeren? Inderdaad, maar in voorkomende gevallen moet ik eerst wat komedie spelen. Men mocht eens denken dat ik me klakkeloos vergist heb.
Ik trek dus mijn mobieltje of een zakagenda, interpelleer mijn polshorloge, schud het hoofd en praat binnensmonds, om vooral de indruk te wekken dat niet mijn verstrooidheid, maar een andere oorzaak er de reden van is dat ik me plots bedenk en rechtsomkeert maak.
Hoe onnozel is dat?! Gelukkig weet ik dat ik lang niet de enige ben die anderen met dergelijke schijnvertoningen om de tuin probeert te leiden. Of vergis ik me?
