Het televisiescherm trakteerde me op een reclamefilmpje voor … bustehouders. Het is een artikel dat me totaal niet aanbelangt, maar aangezien ik ernaar bleef kijken, wil ik het er hier toch even over hebben.
De bustehouders in kwestie ─ christene zielen, wat is dat toch een afschuwelijke benaming voor die frivole dingen ─ worden namelijk vervaardigd door een bedrijf dat naar de naam Hunkemöller luistert. What’s in a name?!
Het zal jullie dan ook niet verbazen dat mijn verdorven hersens ervoor zorgen dat ik bij het zien van die reclame telkens een ovenvers glimlachje in stelling breng, omdat ik Hunkemöller gewillig naar hunkermuil vertaal. Jullie mogen drie keer raden waar die muil naar hunkert … of zal ik er ook nog een tekeningetje bij maken?
Als men zichzelf niet kietelt, lacht men nooit.
