Volgens het OIVO ─ Onderzoeks- en Informatiecentrum van de Verbruiksorganisaties ─ dumpt iedere ingezetene van dit vrijwel onbestuurbare land jaarlijks ongeveer 15 kilogram voedsel, met een tegenwaarde van pakweg 175 euro per hoofd. Mag ik dan misschien de uitzondering zijn die de regel bevestigt en met gepaste trots de eerste steen gooien, want ik bezondig me daar niet aan? In mijn huishouden gaat geen flistertje, kruimeltje of schrapje verloren. Mijn vuilnisemmer heeft nog nooit een korstje brood of zelfs maar een frietje binnengekregen.
Nu ik erover nadenk, strookt hetgeen ik hierboven beweer eigenlijk niet met de werkelijkheid. Ik lazer immers iedere maand meer dan veertig kilogram etenswaar de tuin in, te weten het strooivoer voor vogels dat ik met gulle hand op de voederplanken laat neerruizelen. Volgens mij kan men dat geen verspilling noemen en ik beschouw het alleszins niet als zodanig. Ik krijg er heel wat voor in de plaats, want mijn gevederde vrienden zijn verkwikkend gezelschap en ik beleef monumentaal veel plezier aan hun bezoekjes. Correctie: ik beleefde er monumentaal veel plezier aan, maar inmiddels is dat monumentale behoorlijk gekrompen.
Een paar weken geleden is hier namelijk een op de dool geraakte postduif neergestreken. Waarschijnlijk heeft die de snavel geroerd en de lotgenoten verklapt dat er te mijnent een spilziek mens woont, die met zaadkorrels strooit als Sinterklaas met pepernoten, want nu komen ze al met zijn dertigen een graantje meepikken. Ik zou daar begrip voor kunnen opbrengen, ware het niet dat heel die kolonie thuislozen zich hier in buurt gevestigd heeft en zowel mijn dak, als mijn goten en mijn terras onderschijt. Ik krijg letterlijk stront en stank voor dank. Zo is er eigenlijk geen lol meer aan. Ze kunnen het schijt krijgen! Of nee, toch maar niet.
