Mijn pc is gisteren onverhoeds naar de eeuwige jachtvelden vertrokken, of hoe die plek waarvan men niet terugkeert, beter bekend als the point of no return, bij computers ook mag heten.
Ik ben net terug van de winkel waar een gewiekste haai, die niet enkel gekipt en gebroed was met informatieverwerkende machines, maar tevens een zeldzame begaafdheid in het vak der verkoopkunde aan de dag legde, me een zeer ingenieus monster aansmeerde en me zodoende een smak geld aftapte. Aangezien ik een onverbeterlijke duitenpletter ben, is dat niet goed voor mijn algemene welbevinden.
Als alles meezit, kan ik halverwege volgende week met het nieuwe gereedschap aan de slag. Dan moet ik er wel nog in slagen om al mijn bestanden, gewrochten en geesteskinderen in dat ding te proppen, wat lang geen fluitje van een cent is voor iemand wiens gestoethaspel men tot op heden niet kon overtreffen.
Maar goed … Ik adem! Ik leef! En misschien gaat het allemaal aardiger dan ik verwacht, zodat ik hier spoedig een nieuw schrijfsel kan aanbieden, want ik ben nog steeds lustig van hart.
