Zo, ik heb zes weken Zuid-Amerika achter de rug … en daar wordt een mens toch zo moe van, hè? Ik ben helemaal uitgewoond en volop bezig het met een jetlag gepaard gaande oblomovisme van me af te schudden, maar toch ook lustig van hart. Ik heb weer eventjes een fraai gemeubileerde bruine boterham gegeten en die was onbedaarlijk lekker. Geluk moet echter de bitterzoete smaak van eindigheid hebben. Eigenlijk zou ik vaker zo’n trip moeten ondernemen, want ik beleef daar monumentaal veel plezier aan, maar helaas heb ik de tijd niet voor dat soort uitspattingen, om van het geld nog te zwijgen. Ik ben geen hoogwaardigheidsbekleder, heb in dit land weinig of zelfs niets in de melk te brokkelen en kan derhalve geen beroep doen op de schatkist en de belastingbetaler om mijn snoepreizen te bekostigen.
‘He visto mucho mundo’, zegt men daarginds. Ik heb veel wereld gezien. Ik ontdekte de ene aardse glimp van de hemel na de andere en genoot met haast kinderlijke onbevangenheid van hetgeen mysterieus om zich heen woekerende natuur me bood: de rauwe solitude van zich onafzienbaar uitstrekkende landschappen, versgestreken pampa, hallucinante woestijnen, door de zon verpletterde zoutsteppen, melodieuze palmbossen, zweterige jungle, lachende grotten, zingende spelonken, rivieren en meren van gestold zilver, breidelloze bergen die als gigantische tepels het blauw van de lucht zoogden, schandalig groene wouden, ijzingwekkende gletsjers, intimiderende watervallen
Ik heb er hoegenaamd niet op mijn vingers moeten kluiven. Wel integendeel! Zelden werd ik voortreffelijker gelaafd en gespijsd. Ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal asado’s (1) waaraan ik deelgenomen heb, maar het zijn er tientallen, want het was daarginds volop zomer. Telkens ging dat gepaard met het verorberen van enkele empanada’s (2), gevolgd door machtige lappen vlees, die zo groot waren als een Grieks eiland en waar men, bij wijze van spreken, moeiteloos een pak kon van maken, om steevast te besluiten met het onbestaanbaar zoete dulce de leche (3).
Ik zag vanzelfsprekend de vrienden terug, die sinds jaar en dag deel uitmaken van wat ik ben, maar er is ook een ruiker nieuwe relaties tot stand gebracht, want ik heb een aantal mensen ontmoet met wie ik denkelijk kan lezen en schrijven. De tijd zal uitwijzen wie daarvan een stempeltje op mijn leven zal drukken.
Ach, ik zou lange en meeslepende documentaires over mijn Zuid-Amerikaanse avonturen kunnen draaien, of er lenige prozateksten vol enthousiaste superlatieven uit puren, maar ik kan het ook laten en hier af en toe een anekdote ontkurken als dat in mijn kraam te pas komt. Daar ben ik voor te porren. Doen dus!
(1) asado: de moeder van alle barbecues.
(2) empanada: op een appelflap lijkend deegbroodje, met hartige vulling in plaats van appelmoes.
(3) dulce de leche: caramelsaus die lijkt op het stroperige gedeelte dat men binnenin een Marsreep aantreft.
