Moriaantje

Moriaantje, zo zwart als roet
Ging eens wandelen zonder hoed
En de zon scheen op zijn bolletje
Daarom droeg hij een parasolletje.

Ik vermoed dat het leven vroeger veel eenvoudiger was. Zoals het bovenstaande kinderliedje laat uitschijnen, konden mannen ─ zowel blank als zwart ─ zich toen nog met een gerust gemoed en een parasolletje op straat vertonen. Probeer dat vandaag maar eens! Meewarige blikken zullen je deel zijn, om van de rest nog te zwijgen.

In de scholen verzamelde men zilverpapier voor de arme ‘negertjes’ in Afrika, want dat woord zou pas later een negatieve bijklank krijgen. Ook stond er in de meeste klassen een als zittend kleurlingetje vermomde spaarpot. Als je een muntstuk in zijn of haar schoot dropte, zette dat een hefboompje in werking, waardoor hij of zij je slaafs onderdanig met een aantal dankbare hoofdknikjes bedacht.

Hoewel ik wat bedenkingen bij de achterliggende gedachte heb, ben ik er na lang speuren toch in geslaagd zo’n knikkend poppetje op de kop te tikken ─ figuurlijk dan ─ en ik heb het Moriaantje gedoopt. Sindsdien prijkt het ding op een kast in mijn bureau, waar de poes het af en toe met speelse poot op de kop tikt. Letterlijk dan. Ze vindt dat bewegende hoofdje kennelijk uitermate amusant …

… maar sinds vannacht is het verdwenen. Foetsie! Moriaantje is onthoofd en de titel van dit stukje had dus eigenlijk Oriaantje moeten zijn, maar dat vond ik nogal belachelijk. Waar is dat kopje in vredesnaam naartoe? Ik heb kruipend heel mijn bureau doorkruist, doch zonder het gewenste resultaat, al heb ik wel een boel andere dingen die zoek waren teruggevonden. Voetballende katten kunnen grote afstanden afleggen met hetgeen ze als een bal beschouwen, zelfs al is dat een negerhoofdje. Ik zal er dus nog wel even zoet mee zijn.

Moriaantje! Waar zit je?

The Author