Geen uilen of raven, maar haviken

Hoewel het ondertussen al ettelijke jaren geleden is, herinner ik me nog steeds het moment dat er tijdens een aflevering van de Amerikaanse televisieserie That ’70s Show een schilderij in beeld verscheen. Het werk trof me als een mokerslag, omdat het op onnavolgbare wijze uitdrukking gaf aan de grootstedelijke eenzaamheid, of eigenlijk nog meer aan wat men de existentiële leegte noemt.

Nu behoor ik allerminst tot de kunstvlooien. Ik wil het op dat gebied zeker niet beter weten dan een ander en bovendien ben ik slechts uiterst zelden ondersteboven van artistieke gewrochten. Ooit raakte ik in Rome compleet overdonderd door de marmeren Mozes van Michelangelo, die zich met woeste blik en getooid met raadselachtige hoorntjes in de kerk San Pietro in Vincoli ophield. Het schilderij dat ik op het scherm aanschouwde, sorteerde ongeveer hetzelfde effect en veroorzaakte mijn verrukkelijke verwondering.

Ik ben toentertijd ijverig op zoek gegaan naar het hoe en het wat van dat doek. Ik consulteerde encyclopedieën, doorbladerde lijvige boekwerken en surfte me zowat het zeepokkenlazarus, maar dat zette allemaal geen zoden aan de dijk: het schilderij bleef zich in nevelen van geheimzinnigheid hullen … tot gisteravond.

Ik keek naar het vermakelijke quizprogramma ‘De allerslimste mens ter wereld’. Een van de kandidaten kreeg met legostenen vervaardigde reproducties van kunstwerken te zien en diende aan de hand daarvan te achterhalen wie de auteur van het origineel was. En krijg nou tieten of kus nu mijn klooster, maar een van die imitaties betrof het schilderij dat ik al jaren opspoor: Nighthawks van Edward Hopper. Als jullie de afbeelding hieronder aanklikken, kunnen jullie het doek in bijna volle glorie aanschouwen. Misschien dat jullie er net als ik stil van worden en overgutsen van bewondering.

Ik haal er me in alle geval echt aan op.

The Author