Het bericht noodde geenszins tot lachen en ik sta er nog steeds een beetje ontworteld bij: de auto waarover ik hier gisteren schreef, behoorde toe aan een nog vrij jonge man, die zich in het bos teruggetrokken had om er uit het leven te stappen.
Bij sommigen kunnen de kwalen van onze tijd ─ existentiële leegte en individualistische kilte ─ in deze donkere dagen rond kerstmis totale hopeloosheid veroorzaken. Er bestaat allicht niets vreselijkers dan alleen zijn met de tijd. Eenzaamheid en onverschilligheid jagen hun prooien, de schipbreukelingen van het leven, vaak naar depressie, krankzinnigheid, geweld … en soms ook de dood.
Zou hij liefde gekend hebben? Zou hij bemind geweest zijn?
Ik hoop dat jouw mooiste kerstversiering de glimlach mag zijn van iemand die het echt goed met je meent.
